Postęp społeczno-gospodarczy sprzyja nasilaniu się zjawisk o charakterze przestępczym. Skutkiem działalności przestępców jest wzrost ilości tzw. brudnych pieniędzy, czyli dochodów uzyskiwanych z nielegalnej działalności. Dochody te, aby mogły swobodnie uczestniczyć w obiegu gospodarczym, nie mogą budzić podejrzeń co do legalności źródeł, z których pochodzą. Przestępcy poszukują coraz bardziej wyrafinowanych technik prania pieniędzy, czyli operacji mających na celu ukrycie prawdziwego źródła pochodzenia nielegalnych dochodów i nadania im cech legalności. Specyficzny charakter prania pieniędzy oraz międzynarodowa skala operacji wykluczają traktowanie tego zjawiska jak zwykłego przestępstwa. Banki to sektor finansowy najbardziej zagrożony wykorzystaniem do celów przestępczych. Jednak to właśnie one - spośród wszystkich instytucji finansowych - mają największe doświadczenie w zwalczaniu prania pieniędzy. Powoduje to, że w artykule omówiono przede wszystkim rolę banków w walce z tym procederem.
Podstawowym elementem systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy są ramy prawne, które ujednolicają procedury postępowania państw oraz funkcjonujących w nich instytucji na rzecz przeciwdziałania napływowi nielegalnych środków finansowych. W początkowej części artykułu autor omawia regulacje i standardy międzynarodowe, które tworzą globalny system zapobiegający wykorzystaniu instytucji finansowych do prania pieniędzy. Równolegle z międzynarodowymi inicjatywami prawnymi tworzy się organizacje i programy zajmujące się tym problemem. W artykule wskazano, jakie polskie działania formalnoprawne przyczyniają się do stworzenia krajowego systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy. Autor, na podsatwie własnych doświadczeń wynikających z długoletniej praktyki w sektorze bankowym, a także korzystając z wiedzy poszczególnych banków w tym zakresie, pokusił się o dokonanie praktycznej oceny funkcjonowania tego systemu.
|