Celem opracowania jest udowodnienie, że na podstawie informacji dostępnych dla klientów korzystających z usług bankowych (w tym deponentów), przy odpowiednim poziomie ich wiedzy i zaangażowaniu, można z dużym prawdopodobieństwem wskazać banki znajdujące się w trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej.

W opracowaniu zostały wymienione i omówione symptomy wskazujące na złą sytuację ekonomiczno-finansową poszczególnych banków oraz elementy pozwalające określić prawdopodobieństwo wystąpienia upadłości banków w danym systemie bankowym. Rozważania zostały w zasadzie zawężone do zaprezentowania systemu wczesnego ostrzegania dla deponentów, a zatem opartego na danych sprawozdawczych i informacjach pozafinansowych powszechnie dostępnych. W tle zasadniczych rozważań autorka prezentuje, w sposób syntetyczny, istotę ryzyka upadłości banku i stabilności systemu bankowego oraz zasady konstruowania i stosowania bardziej skomplikowanych systemów wczesnego ostrzegania, tworzonych przez instytucje zewnętrzne w stosunku do banków oraz ekspertów.

Deponent, podejmując próbę wyboru banku "zagrożonego", powinien według autorki poddać analizie przede wszystkim następujące dane bilansowe:

• sumę bilansową, zgodnie z zasadą, że prawdopodobieństwo ratowania dużego banku przez władze bankowe jest większe niż sanowania małego banku (realizacja zasady "zbyt duży, żeby upaść"),
• wynik finansowy, generowanie straty świadczy bowiem o długotrwałych lub krótkotrwałych trudnościach ekonomiczno-finansowych w banku,
• zobowiązania wobec instytucji finansowych, znacznie zmniejszające się w przypadku wystąpienia problemów ekonomiczno-finansowych w banku,
• zobowiązania wobec instytucji niefinansowych, charakteryzujące się tendencją wzrostową w bankach borykających się z trudnościami,
• rezerwę obowiązkową, z której utrzymywania i odprowadzania zwolnione są niektóre banki realizujące programy postępowania naprawczego.

Cennym źródłem wiedzy dla deponentów są także informacje na temat:

• wysokości oprocentowania depozytów - banki w złej sytuacji ekonomiczno-finansowej oferują z reguły wyższe oprocentowanie, z uwagi na potrzebę pozyskania środków i/lub niższe koszty funkcjonowania wynikające z pomocy zewnętrznej,
• wysokości współczynnika wypłacalności - niektóre banki nie publikują takich informacji, co może, ale nie musi wskazywać na problemy z osiągnięciem minimalnej wartości tego współczynnika w banku,
• ocen agencji ratingowych banków, szacujących ich wiarygodność (odmowa przyznania ratingu lub niska ocena ratingowa oznaczają z reguły złą sytuację ekonomiczno-finansową banku),
• wcześniejszego korzystania przez bank z pomocy zewnętrznej, ponieważ jest mało prawdopodobne, żeby władze ogłosiły upadłość banku, jeżeli wcześniej zaangażowały znaczące środki w jego ratowanie (oznaczałoby to przyznanie się władz do "błędu"),
• wysokości stawki funduszu ochrony środków gwarantowanych (fośg), będącej pochodną oceny stanu bezpieczeństwa funkcjonowania banków, prawdopodobieństwa upadłości poszczególnych banków (im ta stawka jest wyższa, tym większe jest prawdopodobieństwo ogłoszenia upadłości banku w danym systemie).

W podsumowaniu autorka stwierdza m.in., że spełnienie pojedynczego z wyżej wymienionych symptomów z reguły nie jest równoznaczne z występowaniem poważnych trudności ekonomiczno-finansowych w banku. Zidentyfikowanie natomiast kilku wyżej wymienionych symptomów zagrożenia jednocześnie w pojedynczym banku może z dużym prawdopodobieństwem, ale nie musi, wskazywać na prawdopodobieństwo upadłości tego banku.