Trudna sytuacja ekonomiczna, w której znalazły się polskie banki w 1992 r., wynikająca w głównej mierze z posiadania przez banki państwowe i banki komercyjne wyodrębnione z Narodowego Banku Polskiego w swoich portfelach kredytowych tzw. złych kredytów, zasadniczo wpłynęła na podjęcie decyzji o restrukturyzacji sektora bankowego w Polsce. Działania restrukturyzacyjne podjęto na podstawie Ustawy z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków. Podstawowym czynnikiem, który wpłynął na poprawę kondycji finansowej wybranych banków, były przychody z obligacji restrukturyzacyjnych przekazane im przez Skarb Państwa w drodze sześciu emisji.

W wyniku dofinansowania kwotą 4,7 mld zł wymienionych banków przez Skarb Państwa, w większości z nich nastąpiła zasadnicza poprawa kondycji finansowej. Uzyskano wzrost stabilności, wskaźnik wypłacalności ukształtował się na zadowalającym poziomie, a udział należności nieregularnych w kredytach ogółem radykalnie się zmniejszył.

Obsługa obligacji restrukturyzacyjnych jest jednak poważnym obciążeniem dla budżetu państwa. Sumy wypłacanych bankom odsetek oraz rat kapitałowych są, ze względu na kapitalizowanie części naliczonych odsetek, coraz większe. Znaczenie wydatków budżetu państwa związanych z obsługą obligacji jest tym większe, że proces ten został zaplanowany na wiele lat.

Ze względu na występujące tendencje do zmniejszania się roli i udziału obligacji w wynikach większości banków celowy wydaje się wcześniejszy ich wykup przez Skarb Państwa. Obecnie bowiem nie wpłynie to wyraźnie na kondycję banków, a jednocześnie ograniczy wydatki budżetu państwa.